نیم نگاهی به اختروش ها

اختروش (شبه ستاره ایی با منبع رادیویی ( quasi-stellar radio source (quasar)به عنوان یک کهکشان پر انرژی با هسته کهکشانی فعال  و دور دست شناخته شده است. آنها پرنورترین اشیا شناخته شده در جهان هستند.اختروش ها در ابتدا به عنوان منابعی از  انرژی الکترومغناطیس (امواج رادیویی و نور) با قرمز گرایی بالا شناخته شده بودند.آنها بیشتر شبیه به اجرام نقطه ای مانند ستاره ها بودند تا یک منبع توسعه یافته مثل کهکشان ها.  

با وجود اینکه در ابتدا اختلافات زیادی بر سر ماهیت اختروش ها وجود داشت-تا اوایل 1980 هیچ تعریف مناسبی از اختروش ها ارائه نشد- اما هم اکنون یک تعریف علمی واضح از ماهیت اختروش ها میتواند این باشد که آنها مناطق متراکمی در مرکز کهکشان های بزرگ هستند که اطراف سیاه چاله سنگین مرکزی را گرفته است. شعاع آن می تواند 10-10000 بار بزرگتر از شعاع شوارتزشیلد سیاه چاله باشد.

نیم نگاه
اختروش ها قرمزگرایی بسیار بالایی را از خود نشان می دهند، که تاثیری از انبساط فضا زمان مابین اختروش و زمین است. آنها پرقدرت ترین پرنورترین و پرانرژی ترین اجرام شناخته شده عالم هستند. آنها میل دارند در درونی ترین قسمت کهکشان های جوان قرار بگیرند و می توانند انرژی ای معادل 1000 برابر انرژی خروجی کهکشان راه شیری را از خود خارج کنند. بر اساس قانون هابل (هرچه قدر اجرام دورتر باشند با سرعت بیشتری نسبت به ما حرکت می کنند) نتیجه این قرمزگرایی این است که اختروش ها فاصله بسیار زیادی با ما دارند ژس آنها اطلاعاتی راجع به نخستین دقایق در اختیار ما قرار می دهند. 
درخشان ترین اختروش ها انرژ ای فراتر از انرژی خروجی کهکشان ها را از خود متصاعد می کنند. انرژ ای معادل ۱۰^12 برابر جرم خورشید. گستره تابش اختروش ها از امواج x شروع می شود و تا امواج فروسرخ دور ادامه دارد که بیشینه ای در باند امواج فرابنفش دارد. تعدادی از اختروش ها منابع قوی ای برای امواج رادیویی و امواج گاما هستند.